Ojjj... doskonale Cię rozumiem. Ja niestety mieszkam nadal z rodzicami i oni nadal uważają, że "cuduje" i że mi przejdzie.. grrr. :D

Hej, mam do Ciebie pytanie jakiej pasty do zębów i jakiego zmywacza do paznokci używasz? Z góry dziękuje za odpowiedź :)

Ja zaczęłam z wegetarianizmem i weganizmem jeszcze mieszkając z rodzicami, jak chodziłam do liceum. Dodam, że to małe miasteczko, nie wszyscy się weganią pod wpływem Warszawy :D Z początku był wielki opór, ale wyjaśniłam dlaczego na to się decyduję, że podejdę do tego odpowiedzialnie i nie zrobię sobie krzywdy. Czekanie faktycznie pomogło, bo minęły ponad dwa lata a ja nadal żyję i mam się dobrze, rodzice też chyba zaakceptowali obecny stan rzeczy. :)

Ja przeszłam na wegetarianizm jeszcze w liceum mieszkając z rodzicami. Nic nie mówili, nie straszyli. Po kilku latach mama mi powiedziała, że wtedy nie zareagowała bo myślała, że mi samo przejdzie, a gdyby coś mówiła to bym na przekór jej nie jadła mięsa. :) Ja mimo wszystko nadal nie jem mięsa i cała rodzina teraz uważa to za normalną sprawę.
Alicja

My z siostrą na wegetarianizm przeszłyśmy w 89 roku. To były dopiero ciężkie czasy dla roślinożerców. Ludziska patrzyli na nas jak na dziwadała choć wśród swoich znajomych nigdy nie spotakłyśmy się ani z wyśmiewaniem ani z głupimi pytaniami. A rodzicie trochę pogadali i się przyzwyczaili. Weganizm już poszedł jak bułka z masłem (wegańskim oczywiście;) )

Ten komentarz został usunięty przez autora.

Jestem wegetarianką, nie weganką (mleko jest, ale sojowe, ser jest, ale z podpuszczką mikrobiologiczną, a ze względu na to, że nie jest to niestety gwarancja "wege", to najczęściej bez podpuszczki - miły pan robi własnoręcznie; ale są jajka. Za to od kur, które mają wręcz łąkę dla siebie i są trzymane w świetnych warunkach bez szalonej zmiany naświetleń i temperatur - znajoma rodziny, miła pani, która przywozi jajka i nawet zaprosiła do swojego małego gospodarstwa), ale moi rodzice przyjęli to świetnie (mój tata jako fantastyczny kucharz gotuje powalające potrawy wege, a cała rodzina pochłania zupy, które nie są oparte na kościach czy mięsie "Te wegetariańskie zupy są w sumie lepsze..."), dopóki nie rzuciłam ryb (u mnie odchodzenie od mięsa było stopniowe - nie lubiłam mięsa ogólnie, więc było łatwo, najpierw poszedł McDonald i produkty typu żelki, potem cała wołowina, kaczki i reszta, w końcu kurczaczki, potem zupy i sosy, a na końcu ryby). Miałam przez to małe kłopoty i lekarze myśleli, że nadwyżka TSH i niedobór jodu przez rybki się kłaniają, ale jako przyszły lekarz kombinowałam dostałam się do endokrynologa i okazało się, że mam niedoczynność tarczycy po mamie, więc z góry byłam na to skazana.

Liczę, że kiedyś zmieni się mentalność ludzi, chociaż czasem patrząc na to wszystko aż chce się paść na kolana i wydłubać patykiem mózg, lamentując nad tym okrucieństwem i fałszywymi przekonaniami.

Ja niestety mieszkam jeszcze z rodzicami i CAŁY CZAS spotykam się z docinkami, jak to mi się poprzewracało w głowie od dobrobytu,jak muszą się ze mnie z tymi moimi fanaberiami naśmiewać znajomi (że niby nie uważają mnie za normalną ale mi tego nie mówią) i tak dalej... Mama kocha mnie na tyle że gotuje dla mnie bezmięsnie ale zawsze spotkam się z uwagą: i ty bedziesz jadła takie coś? Tym się nawet nie najesz. Kiedy zapewniam że naprawdę lubię to co jem słyszę że kłamię, bo co innego mam powiedzieć. Plus cały czas podejmowane są próby wciśnięcia mi mięsa... Na razie jestem tylko wegetarianką bo skoro jest priblem z kupieniem mi garstki warzyw to ci dopiero pilnowanie weganskiej diety. Ale mam nadzieje że w końcu przestanie ranić mnie ich brak akceptacji albo nawet zaakceptują moją dietę w co jednak wątpię.
pozdrawiam
Ola